EINDELIJK! Eindelijk mochten we, de heren 3, weer de hei op. Eindelijk mochten we weer eens een balletje gooien, tegen Hastu 2. Maar vooral: Eindelijk mag ik me weer mezelf helemaal uitleven in ’n wedstrijdverslag. Tegen wil en dank van teamgenoten en lezers, dat wel.
Zaterdagmiddag 12:45, een heerlijke tijd voor senioren om een oefenwedstrijd te spelen tegen de studenten uit Nijmegen. De tijd zorgde waarschijnlijk wel voor het lage animo aan de Dynamico-kant. Waar de intentie was om met de HS3 een wedstrijd te spelen in het Nijmeegse Radboudcentrum, bestond het team toch vooral uit spelers van het vierde team. Met als enige wisselspeler onze coach Niek Lubbersen.
Waar wij dus enorm krap zaten qua wedstrijdselectie, waren de Nijmeegse studenten juist enorm gemotiveerd dat ze weer ’n geldige reden hadden om de quarantaine van hun stoffige studentenkamers te ontvluchten. Zij kwamen namelijk met twee complete teams opdraven.
Ons motto voor de wedstrijd was dan ook al snel bepaald: Vooral heel rustig handballen en klagen dat we ’t niet meer kunnen belopen. Op voorhand je fouten indekken noemen we dat.
En dat leek ook al gauw nodig te zijn, gezien de stand van 8-4 na twintig minuten spelen. Die stand was vooral te danken aan een uitblinkende keeper aan de kant van Ha-STU en onze eigen keeper Thijs de Graaf die ons op de been hield door de schade beperkt te houden.
Desalniettemin maakten we wel een kleine comeback vlak voor rust, ruststand: 9-8. In de tweede helft was het nog meer van hetzelfde: nog meer steunen, nog meer kreunen en nog meer klagen dat we het toch wel erg zwaar hadden en medelijden verdienden.
Maar ook, de stijgende lijn in de eerste helft werd in de tweede helft doorgezet. We wisten namelijk al snel de achterstand om te draaien in een kleine voorsprong van steeds 1 à 2 doelpunten. Met één minuut op de klok wist Ha-STU dan toch nog gelijk te maken. Maar daarvoor hadden we onze specialist Denny van den Akker meegenomen die, net als altijd, de winnende goal maakten. Met zijn 35 jaar is hij dus nóg niet helemaal afgeschreven. Eindstand 18-19. Niet slecht tegen ’n eersteklasser voor een combinatieteam dat in de tweede en derde klasse uitkomt.
En na de wedstrijd? Gingen we weer vanzelfsprekend rustig door met het klagen om de spierpijn. Want oh, wat hebben we het zwaar gehad.
Met dank aan: Johan ‘the Legend’ Hattink
