Saturnus HS1 – Dynamico HS3 17-15.
Je hoort het tegenwoordig steeds meer: “Blij dat we kunnen sporten, maar zonder het publiek is het toch een stuk minder” of iets dergelijks. Politiek correcte uitspraken, maar als ik dan voor onze HS3 mag spreken, wij zijn juist enorm blij dat die spreekkoren vanaf de tribunes eindelijk afgelopen zijn. Jarenlang spelen onze heren met deze wanpraktijken.
Voor sommigen gaat het zelfs terug tot aan het prille begin van hun handbalcarrière. Toen stonden de toeschouwers al klaar met de meest creatieve leuzen. Sta je dan, als broekie van zes op je eerste handbaltraining waar de verwensingen om je oren slingeren. Extra pijnlijk zijn de wedstrijden waar er ook een speaker aanwezig is, die tot overmaat van ramp ook nog eens het publiek aan het opzwepen is.
Maar goed, dat was een beetje oud zeer van vroeger. Nu die van dit weekend. Uitwedstrijd tegen Saturnus, van oudsher altijd al een tegenstander waar we veel moeite mee hebben. En dat bleek nu maar weer, waar er in de rust nog een kleine voorsprong was, werd deze in de tweede helft volledig verspeeld. Na anderhalf jaar weten de HS3 dus eindelijk weer wat verliezen is.
Door een gebrek aan dreiging, overtuiging en coaching bleven de punten achter en moesten de heren met lege handen naar huis. Daarbij komt ook nog eens dat de tegenstander over een keeper beschikte die naar alle waarschijnlijk positief zou testen. Positief op prestatiemiddelen, dat wel. Want die keeper heeft ongelooflijk veel ballen gestopt. Het aantal 100% kansen die door ons gemist werden, zijn helaas niet meer op twee handen te tellen.
Hoe dan ook, eindstand is uiteindelijk 17-15 in het voordeel van de thuisploeg. En dan nu uit sociale verplichting: “Blij dat we kunnen sporten, maar zonder het publiek is het toch een stuk minder. Of zoiets”.
Met dank aan: Johan ‘the Legend’ Hattink
