Pasen vond Sabine van Nistelrooij het uitgelezen moment om haar afscheid als handbalster bekend te maken. ‘Met Pasen hang ik dit jaar mijn handbal en handbalschoenen de boom in’, luidde de tekst van de routinier met geel-zwart hart. Met hashtags #na25jaarmooigeweest en #beetjegekeinde.
Om met dat laatste te beginnen. Dit is ongetwijfeld niet het einde dat je wilde.
“Nee, dat klopt. Ik heb een tijdje geleden de knoop doorgehakt om te stoppen, wilde dat ook niet geheim houden. Dus na de uitwedstrijd bij MHV heb ik in de kleedkamer gezegd dat het mijn laatste seizoen zou zijn. Later bleek dat dit direct ook mijn laatste wedstrijd was.”
Moeten we dan niet nog een afscheidswedstrijd voor jou plannen?
“Trainer Paul Schobbers zei ook al tegen mij dat hij vond dat ik wel met een wedstrijd afscheid moest nemen. Misschien in de voorbereiding volgend seizoen, daar sta ik wel open voor. Maar de situatie is zo gek en de terugkeer van normale tijden zo ver weg, dat we maar even moeten kijken hoe het loopt.”
Door dat gekke einde bleven jullie in de eerste klasse. Jullie stonden net boven de streep, waren nog niet vrij van degradatiezorgen. Zouden jullie het anders ook gered hebben?
“Ik denk het wel. We hadden het in eigen hand, dus dat zou gekund moeten hebben.”
Dan die andere hashtag, #na25jaarmooigeweest. Waarom vond je dat?
“Nu kan ik zelf nog van het veld lopen”, zegt Sabine lachend, om serieuzer verder te gaan. “Volgend jaar is het tijd voor iets anders. Vorig seizoen dacht ik ook al aan stoppen, maar toen promoveerden we. Het leek me mooier om te stoppen in de klasse waarin ik ook begon toen ik in dames 1 kwam.”
Wat is dat ‘iets anders’?
“Ik ga me nergens aan binden, maar wie weet, als Jaimy van Orsouw niet meer geblesseerd is, samen met haar tennissen. En ik ben nog een keer of twee a drie in de week in de sportschool, dus het is niet dat er nog per se iets bij moet.”
Vergeleken bij de rest van je team was je een stukje ouder. Heeft dat nog een rol gespeeld bij je beslissing?
“Nee, helemaal niet. Toen Jaimy wegviel, was het verschil in een keer groot, een jaar of 7 a 8. Maar ik had nog steeds een band met de rest. In het verleden heb ik op een jeugdkamp wel eens gezegd dat ik zou stoppen als Anne van Munster in het eerste zou komen. Aan die belofte heb ik me zeker niet gehouden, want zij speelt al wat jaartjes in deze ploeg.”
Zien we je helemaal niet meer bij Dynamico?
“Natuurlijk wel, ik blijf bij de vrijwilligerscommissie. En ik zal nog regelmatig op tribunes zitten om teams aan te komen moedigen.”
De meest voor de hand liggende vraag, wat waren voor jou de hoogtepunten?
“De drie kampioenschappen met de dames. En ook de twee bekerfinales die we voor volle zalen mochten spelen, helaas wel allebei verloren. Maar die laatste keer was wel heel bijzonder, omdat we op weg naar de finale meerdere hoger spelende teams versloegen en echt in het toernooi groeiden.”
Waar we eigenlijk mee hadden moeten beginnen, hoe ben je ooit bij DOS terechtgekomen?
“We verhuisden van Vinkel, waar ik voetbalde, naar Heesch, kwamen naast de familie Verhoeven te wonen. Ik wilde eigenlijk gaan hockeyen, maar daar stak Tineke een stokje voor. Ben begonnen bij de F-jes en heb het hele traject doorlopen. Maar het is echt mooi geweest nu.”
